Broosmoedig

Woensdagnacht, 3.45u, ik pieker. Angstaanval. Alweer. 

Alles schreeuwt, giert, schuurt. De huid rond mijn schedel lijkt zich vacuüm te trekken. Snijdende pijn. Alles voelt eng, nauw. Geen ruimte, geen adem. 

Een tijd geleden bliksemde en donderde het in het hoofd van Sabien Clement. De lat die jaar na jaar hoger en hoger werd gelegd, en haar willen, doen en kunnen waaraan gerokken en getrokken werd, zorgden ervoor dat het touwtje knapte en het lijf leegliep. Alleen modeltekenen lukte nog. Dat wel. Gelukkig. 

Met haar nieuwe boek Broosmoedig tekent en schrijft Sabien Clement zich een weg naar het oog van de storm en uit haar burn-out, de ziekte van deze tijd. Even krachtig als kwetsbaar. Even eerlijk als puur. Even broos als moedig.